Hoe bestudeer je het tensorveld en de bijbehorende frequentie?

Inleiding

In eerdere artikelen heb ik al geschreven over tensorringen – die metalen cirkels waarvan velen geloven dat ze mysterieuze “torsievelden” uitstralen (of focussen). In de wetenschappelijke wereld heerst hierover weinig overeenstemming, maar binnen esoterische en wichelroedeloperskringen gelooft men dat deze subtiele energieën mensen, chakra’s of de huiselijke omgeving daadwerkelijk beïnvloeden.

Vandaag wil ik dieper ingaan op de meetmethoden. Is het überhaupt mogelijk om iets te detecteren dat officieel niet door de moderne natuurkunde is erkend? Welnu, er zijn mensen die het proberen: sommigen gebruiken een pendel of wichelroede, anderen analyseren Kirlian-foto’s, en weer anderen – meer geïnteresseerd in de “techniek” – nemen hun toevlucht tot een oscilloscoop en breedbandmeters. In dit artikel bekijken we hoe dat alles in de praktijk werkt, waar ruwe meetmethoden eindigen en pure geloofskwesties beginnen, en wat de wetenschap erover zegt (of liever: wat ze er niet over zegt).

Houd er rekening mee dat de meeste hier beschreven benaderingen niet in peer-reviewed wetenschappelijke tijdschriften verschijnen en dat hun resultaten door sceptici vaak als anekdotisch of placebo worden bestempeld. Toch zul je, als je geïnteresseerd bent in holistische praktijken, spirituele ontwikkeling of wichelroedelopen, hier wellicht veel boeiende ideeën aantreffen.

Waarom is het moeilijk om het tensorveld te meten?

Gebrek aan een eenduidige definitie

Vanuit het perspectief van universiteiten en de standaardnatuurkunde is het helder: je vindt geen hoofdstuk over “tensorringen” in schoolboeken. In de kwantumfysica bestaat wel het concept van torsievelden, maar dat hoeft niet noodzakelijk overeen te komen met wat esoterici en wichelroedelopers bedoelen als ze praten over “tensors” of “torsievelden.” Het ontbreken van consistente terminologie verklaart meteen waarom een wetenschapper dit onderwerp met scepsis benadert.

Subtiel karakter van het fenomeen

Voorstanders van ringen beweren dat zo’n veld iets buitengewoon fijnzinnigs is, dat moeilijk is te detecteren met klassieke meetapparatuur die gebaseerd is op elektromagnetisme. Zij stellen dat een standaardmeter niet volstaat, omdat het hier om een “niet-fysieke” of “energetische” frequentieband zou gaan. Uiteraard wekt dit argwaan bij academici die gewoon zijn om duidelijke, reproduceerbare resultaten te zien.

Gebrek aan standaardisatie van meetapparatuur en procedures

Zelfs onder wichelroedelopers is er geen volledig akkoord over hoe je zulke metingen zou moeten uitvoeren. De één pakt een pendel, de ander een wichelroede, en weer een ander gebruikt een Kirlian-camera. Het is lastig om tot een uniforme methodiek te komen en om onder identieke omstandigheden dezelfde resultaten te verkrijgen. Geen wonder dat sceptici dit aangrijpen als argument: “Als iedereen het op z’n eigen manier doet, waar blijft dan de objectiviteit?”

Populaire subjectieve en wichelroede-gebaseerde methoden

Pendel en wichelroede

De aloude wichelroedemethode. Elke keer als ik naar verschillende esoterische beurzen ging of met beoefenaars sprak, trok er wel iemand een pendel of wichelroede tevoorschijn om een demonstratie te geven van “energetisch testen.”

Pendel: Het idee is dat je deze boven de tensorring houdt, hetzij binnenin of aan de rand, en kijkt of hij begint te slingeren, in welke richting en met welke amplitude. Op basis hiervan concludeert de wichelroedeloper of het veld sterk, zwak, positief of neutraal is.

Wichelroede: Twee (vaak metalen) staven die in de handen worden gehouden. Als ze uit elkaar bewegen zodra je de ring nadert, is dat een teken dat er “iets uitstraalt.” Kruisen ze, dan wordt dat vaak geïnterpreteerd als “het veld is krachtig.” Natuurlijk hangt alles af van de vaardigheden van de gebruiker en – laten we eerlijk zijn – hun subjectieve gevoeligheid voor prikkels.

Vanuit strikt wetenschappelijk oogpunt zijn de uitkomsten moeilijk te verifiëren, omdat ze afhangen van de gevoeligheid en persoonlijke “waarneming” van de beoefenaar.

Wichelroedeschalen en meettabellen

Wellicht vraag je je af: “Oke, maar hoe vertaal je de beweging van een pendel in een getal?” Dan komen er allerlei schalen om de hoek kijken, zoals de Bovis-schaal. De wichelroedeloper houdt de pendel boven een geprinte tabel met waardes en “vraagt” de pendel om een specifiek getal. En zo zou je, naar men beweert, kunnen inschatten of het veld van de ring 20.000, 50.000 of 100.000 eenheden bedraagt. Liefhebbers geloven hierin, terwijl critici wijzen op het gebrek aan objectiviteit en herhaalbaarheid.

Pogingen tot objectieve metingen

Kirlian-camera’s en hoogfrequente fotografie

Een tijd geleden was er veel te doen rond Kirlian-fotografie – foto’s die “corona-ontladingen” rond objecten in een hoogspanningsveld laten zien. Esoterici beweren dat je hiermee een aura kunt vastleggen, terwijl de klassieke natuurkunde zegt dat het gaat om verschillen in elektrische geleiding (vochtigheid, vuil, zweet op de huid, enz.).

In de context van tensorringen: sommigen proberen ze te fotograferen met de Kirlian-methode en vergelijken de beelden – met en zonder ring. Soms zien ze bepaalde lichtverschijnselen, wat dan als bewijs van versterkte energievelden wordt opgevat.

GDV (Gas Discharge Visualization)

Een uitbreiding op Kirlian-fotografie, ook wel bekend als de methode van Dr. Korotkov. Kort gezegd wordt een computer gebruikt om het beeld van ontladingen rond een vingertop vast te leggen als indicatie van de “energetische toestand” van een persoon. Sommige onderzoekers op de grens van wetenschap en esoterie testen of het vasthouden van een tensorring hier verschil in maakt. De officiële wetenschap stelt dat dit kan komen door psychologische effecten of veranderingen in huidvochtigheid. Aanhangers zeggen echter dat als de GDV-parameters “verbeteren,” dit aantoont dat de ring iets toevoegt.

Analyse van elektromagnetische straling in een breedbandspectrum

Een “zwaardere” methode is om een breedband-EM-golfmeter te gebruiken, de ring in een kooi van Faraday te plaatsen en te kijken of de gemeten waardes veranderen. In de meeste experimenten is er geen noemenswaardig resultaat. Sceptici zien hierin het bewijs dat tensorringen niet in het elektromagnetische spectrum bestaan. Aanhangers zeggen dat het een “niet-fysiek” veld is en dat je dus niets kunt detecteren met standaardapparatuur.

Theorie van de frequenties in een tensorring

“Heilige maten” en specifieke trillingsbanden

Misschien heb je al gehoord dat de sleutel tot tensorringen in de draadlengte ligt (de zogenaamde cubit). Volgens Slim Spurling en anderen resoneert elke cubit-variant op een specifieke frequentie in MHz:

• Standaardcubit: ongeveer 144 MHz
• Lost cubit: rond 177 MHz
• Royal cubit: vaak genoemd als ~188 MHz

In theorie zou je alleen maar een golfgenerator op 144 MHz hoeven instellen en moeten controleren of de ring “mee-resoneert.” Helaas hebben maar weinig mensen dit op een wijze bevestigd die de wetenschappelijke gemeenschap overtuigt.

Kunnen we deze frequenties meten met een oscilloscoop?

Daar hebben sommigen zich aan gewaagd: een oscilloscoop, een golfgenerator, een antenne, en de ring om te zien of er een “piek” in het spectrum verschijnt. De resultaten zijn vaak onduidelijk en eenvoudig te verstoren door signalen uit de omgeving (radiozenders, wifi enzovoort). Bovendien ontbreekt een gestandaardiseerde procedure, waardoor elke onderzoeksgroep het anders aanpakt. Dat maakt vergelijken lastig.

Subjectieve experimenten buiten wichelroede om

Toegepaste kinesiologietests (spiertest)

Hierbij beoordeel je de spierkracht van iemand die een tensorring vasthoudt of zich in de buurt ervan bevindt. Als de spier zwakker of juist sterker wordt, wordt daaruit geconcludeerd dat het object een positieve of negatieve invloed heeft. Critici menen dat dit suggestie en placebo is, maar in veel alternatieve praktijken is het een gangbare methode om de “energie” van producten te bepalen.

Observatie van stemmings- en emotionele veranderingen

Een “kijk en voel”-methode: je gebruikt de tensorring enige tijd, slaapt ermee, mediteert ermee, en noteert of je je beter voelt, minder gestrest bent of makkelijker kunt focussen. Voor liefhebbers is dat genoeg bewijs, voor de wetenschap niet bepaald.

Academisch onderzoek naar tensorvelden

Weinig publicaties

In wetenschappelijke tijdschriften met peer review en een hoge impactfactor vind je er amper wat over. Het onderwerp duikt vooral op in zelfpublicaties van liefhebbers, in boeken over wichelroedelopen en op internet.

Waarom wetenschappers sceptisch zijn

• Gebrek aan herhaalbare resultaten in gecontroleerde experimenten
• Geen coherent theoretisch model
• Mogelijke verklaring via placebo-effect of autosuggestie

Mogelijke toekomstscenario’s voor onderzoek

Je zou je een universiteitsteam kunnen voorstellen dat een reeks dubbelblinde tests organiseert: één groep krijgt “echte” ringen, een andere groep “neppe.” Als de uitkomsten statistisch significant verschillen, zou dat baanbrekend zijn. De vraag is: wie financiert zo’n onderzoek en met welk doel?

Controverses en interpretatievoorzichtigheid

Overinterpretatie van resultaten

Zelfs als iemand een afwijking ziet met de pendel of in Kirlian-foto’s, is het nogal gedurfd om dat te gebruiken als onomstotelijk bewijs voor tensorvelden. De wetenschap verlangt repliceerbaarheid, wat in strikt gecontroleerde omstandigheden lastig te bereiken is.

Placebo-effect en autosuggestie

Ik herhaal het vaak: de menselijke geest is krachtig. Als we geloven dat een ring ons helpt, voelen we ons misschien echt beter. Dat bewijst niet per se het bestaan van niet-fysieke energieën, maar, zoals sommigen zeggen: “Als het werkt, waarom niet?”

Commercialisering van het onderwerp

Zodra iets populair wordt en “bijzondere eigenschappen” belooft, zullen verkopers verschijnen die er geld uit willen slaan. Dat betekent niet dat ze allemaal onbetrouwbaar zijn, maar je moet voorzichtig zijn, want de prijzen kunnen enorm oplopen en het zogenoemde “wetenschappelijk bewijs” wordt vaak sterk overdreven.

Kun je zelf de frequentie van het tensorveld onderzoeken?

Zelf thuis experimenteren met wichelroede

Als je zelf wichelroedelopen wilt uitproberen, heb je niet meer nodig dan een pendel (of gewoon een draadje met een gewichtje) en wat rust:

• Kies een plek waar je niet wordt afgeleid.
• Kalmeer je ademhaling en gedachten.
• Vergelijk de pendelbeweging zonder ring en met ring.
• Noteer wat je waarneemt.

Bewijst dat iets op wetenschappelijke basis? Nee. Maar het kan je wel een persoonlijk gevoel geven of er iets “is” of niet.

Experimenten met eenvoudige elektronica

Wie wat technischer is aangelegd, kan bijvoorbeeld een SDR (Software Defined Radio) ontvanger gebruiken om naar het spectrum rond 144 MHz, 177 MHz enz. te kijken. Je checkt of er “pieken” verschijnen als je de ring dichterbij brengt of juist verder weg legt. Vaak zie je geen spectaculaire resultaten, maar sommigen melden kleine afwijkingen (doorgaans moeilijk te onderscheiden van willekeurige radio-interferentie).

Samenvatting en conclusies

Het bestuderen van tensorvelden en het bepalen van hun “frequenties” blijft een hoogst omstreden onderwerp. Voor sommigen is het een reëel, tastbaar fenomeen, terwijl anderen het afdoen als een verzameling subjectieve methodes en autosuggestie. Als beoefenaar merk ik dat ik in mijn sieradenwerk vaak klanten tegenkom die écht geloven dat hun ringen energie geven. Ik zie ook dat deze overtuiging voor hen positief kan uitpakken – een beter humeur, een gevoel van bescherming of minder stress.

Vanuit een wetenschappelijk oogpunt is er geen sluitende, reproduceerbare bevestiging. Toch zitten we in een wereld vol dingen die we niet volledig begrijpen. Voor velen is het feit dat het werken met een tensorring in het dagelijks leven hen helpt, al genoeg reden om het te gebruiken.

Mijn advies? Experimenteer met mate. Als je voelt dat de ring jou helpt, prima. Merk je geen enkel verschil, dan is het misschien niet jouw ding. Het is vooral belangrijk om je gezonde verstand te behouden – je hoeft niet meteen de duurste ringen te kopen in de hoop dat ze al je problemen oplossen.

Laatste boodschap

• Wees open, maar niet naïef: Soms is het leuk om nieuwe concepten uit te proberen, want de wereld kan ons verrassen. Maar geloof niet alles zomaar.
• Experimenteer en noteer: Iedereen kan kleine testjes doen met een pendel of door radiogolven te observeren. Zelfs als het niet “volledig wetenschappelijk” is, kan het verrassende inzichten geven.
• Vervang geen medische behandeling: Heb je ernstige gezondheidsproblemen, dan is een tensorring geen wondermiddel.
• Heb respect voor andermans mening: Dit thema roept emoties op – sommigen vinden het fascinerend, anderen lachen erom. Een respectvolle dialoog kan waardevol zijn.

Zolang er geen gedegen universitair onderzoek is dat duidelijk zegt “ja, dit werkt” of “nee, onzin,” blijven we in de sfeer van boeiende speculatie en persoonlijke ervaringen. Is dat erg? Niet per se – soms geven deze grijze gebieden tussen geloof en onverklaarde fenomenen het leven een vleugje mysterie en moedigen ze ons aan kleine ontdekkingen te doen. En ook dat hoort bij het leven: verkennen, ervaren en je eigen mening vormen.

Veel succes met je onderzoek – en onthoud: welke uitkomst je ook hebt, het is verstandig om realistisch te blijven en toch die gezonde nieuwsgierigheid te koesteren!